قاشق و کارد و چنگال معمول از استیل ساخته شده‌اند، آلیاژی که جزء اصلی آن آهن است. آلیاژ یک ماده ترکیبی جامد از دو یا چند عنصر ساده است.
ساختار مولکولی آهن آن را نرم و انعطاف‌پذیر می‌کند. اتم‌ها به صورت صفحاتی ترتیب یافته‌اند که به سادگی می‌توانند در صورت وارد شدن فشار بر روی هم بلغزند.
برای ساختن و قاشق و چنگالی که با اولین استفاده خم نشود، باید محل‌های اتصال این صفحات مولکولی تقویت شوند.
یک راه برای انجام این کار اضافه‌کردن کربن به آهن است، که نتیجه آن تولید استیل است.
ساختار مولکولی استیل در مقایسه با آهن بسیار پیچیده‌‌تر است، و در صورتی که اتم‌های کربن به طور یکنواخت در آن پخش شده باشند، لغزیدن صفحات مولکولی در ان بر خلاف آهن بسیار مشکل است.
برای ساختن استیل، آهن و کربن را با هم تا 727 درجه سانتی‌گراد حرارت می‌دهند تا ساختارهای بلوری استیل به وجود آید.
اما استیل وسائل و ظروف آشپزخانه تنها آهن و کربن ندارد. حدود 20 عنصر دیگر نیز در آلیاژ‌های استیل یافت می‌شود.
برای قوی‌تر کردن استیل و آسان‌‌تر کردن روند ایجاد آن عناصری مانند وانادیوم و تیتانیوم به آن اضافه می‌شود.
برای جلوگیری از زنگ‌زدن نیکل و کروم به استیل اضافه می‌شود.
فلزات دارای بیش از 12 درصد کروم تقریبا ضدزنگ هستند: لایه نازکی از اکسید کروم در اطراف استیل تشکیل می‌شود که مانع از اکسیدشدن بیشتر آن می‌شود.
LiveScience, 18 May, 2007
